Meer gemeenten namen verantwoordelijkheid, er zijn nieuwe locaties geopend, en het gesprek over asielopvang heeft een structureler karakter gekregen. Tegelijkertijd blijft het een zeer gevoelig en gepolariseerd dossier, waarin lokale besturen laveren tussen maatschappelijke onrust, politieke druk en een toenemende behoefte aan duurzame oplossingen.

Gezamenlijk vertrekpunt essentieel

Het is belangrijk om een gezamenlijk uitgangspunt te hebben: welke eisen stellen gemeenten, burgers en het COA met elkaar, en wat is hun kader om te beoordelen wat wel en niet kan? Zo is voor kleine gemeenten een grote opvanglocatie een doorn in het oog en hebben die een sterke voorkeur voor evenredig verdeelde kleinschaliger opvang. Met een nieuwe koers van het COA is er gelukkig ook meer ruimte voor dat laatste . Wanneer de kaders eenmaal duidelijk zijn, kunnen de gemeente en het COA ook gezamenlijk verder zoeken naar een geschikte locatie.

Een belangrijke les voor bestuurders, om te zorgen voor meer draagvlak: zorg binnen de gemeente voor een gezamenlijk vertrekpunt en werk aan onderling vertrouwen. Neem de gemeenteraad serieus als politiek geweten én bondgenoot, en voorkom dat de raad pas laat betrokken wordt. Stel een kader vast en hanteer dat als gezamenlijk vertrekpunt.

De uitdaging van participatie in het proces

Tijdens het opzetten van een nieuwe asielopvang laten zowel voorstanders en tegenstanders van zich horen. Informatieavonden worden gekaapt, bewoners jagen anderen aan via sociale media, en in het ergste geval zijn er bedreigingen aan het adres van bestuurders. Het gebeurt. Tegelijkertijd is het een illusie dat weerstand volledig te voorkomen is. Protesten zijn soms heftig en goed georganiseerd, maar dat mag nooit leiden tot bestuurlijke stilstand. Veel gemeentebesturen zetten ondanks die protesten door, iets wat veel bewondering verdient en getuigt van moed.

Een les is daarom: organiseer burgerparticipatie zorgvuldig. Baken doelgroep en doel af – wie nodig je uit, wat is het doel van de bijeenkomst? Wees helder in de communicatie naar omwonenden en andere betrokken bewoners van de gemeente. Dat is soms lastig wanneer nog weinig zeker is, maar het delen van dilemma’s creëert meer draagvlak dan het achterhouden van informatie.

Koppeling met lokale opgaven helpt

In Limburg leidde samenwerking tussen provincie en gemeenten tot innovatieve oplossingen, waaronder een succesvolle doorstroomlocatie. Asielopvang werd daar effectief gekoppeld aan regionale uitdagingen, waarbij asielzoekers structureel worden betrokken bij werk in sectoren met tekorten, zoals zorg en techniek, wat hun integratie en acceptatie versterkt. Dat helpt in het politieke én publieke debat.

Een les om mee te geven: laat zien dat asielopvang ook een kans is. Kijk naar de mogelijkheden voor matching: welke mensen komen op welke plek het beste tot hun recht? Sluit aan bij lokale behoeftes en laat zien dat nieuwkomers iets kunnen bijdragen, bijvoorbeeld het lenigen van personeelstekorten in zorg en onderwijs. Zo wordt de opvang niet alleen dragelijk, maar ook betekenisvol.

Flexibiliteit en toekomstvisie onontbeerlijk

Asielopvang hoort geen ad-hocdossier te zijn, hoewel het voor veel gemeenten op dit moment wellicht wel zo voelt. Inmiddels bouwen sommige gemeenten aan locaties die op termijn ook voor andere doelgroepen inzetbaar zijn, bijvoorbeeld statushouders, studenten en spoedzoekers. In deze overbelaste woningmarkt is het zonde om onderkomens te moeten afbreken, dus is flexibiliteit cruciaal. Opvang moet niet alleen voldoen aan de asielbehoefte van vandaag, maar op termijn ook inzetbaar zijn voor andere groepen met woningnood.

De les: ontwikkel een visie op het opvanglandschap in de gemeente of regio. Niet alleen voor vandaag, maar ook voor over vijf of tien jaar. Niet alleen voor asielopvang, maar integraal als onderdeel van de woonvisie. Bundel als gemeente, COA en maatschappelijke partijen zoals Vluchtelingenwerk alle kennis om te komen tot toekomstbestendige oplossingen.

Stap voor stap naar toekomstbestendig opvangsysteem

Kort samengevat zijn de succesfactoren voor het omgaan met polarisatie binnen gemeenten: een gezamenlijk vertrekpunt, vertrouwen, goede participatie, het zien van kansen en het opstellen van een langetermijnvisie. Dat alles vermengd met een vleugje bestuurlijke moed, dat hard nodig is om niet vast te lopen in het mijnenveld van polarisatie. Alle betrokken partijen moeten die moed en daadkracht tonen, maar het is aan bestuurders om hierin het voortouw te nemen.

Het debat over asielopvang is verre van eenvoudig, maar wie goed kijkt, ziet meer dan alleen protest. Met bestuurlijke moed, onderlinge samenwerking en oog voor de lokale dynamiek kan Nederland stap voor stap bouwen aan een toekomstbestendig opvangsysteem.

Over de auteurs

  • Julia van Neerrijnen

    Julia van Neerrijnen is junior consultant bij Berenschot "Bij Berenschot optimaliseer ik systemen binnen het sociaal domein en werk ik aan uitdagingen in migratie- en vluchtelingenbeleid. Dit doe ik door feiten te analyseren en helderheid te scheppen in complexe vraagstukken."

  • Irene van Eldik

    Irene van Eldik is adviseur sociaal domein bij Berenschot. Naast adviseur binnen het sociaal domein is ze ook actief in de breedte als beleidsonderzoeker voor diverse opdrachten van ministeries. Vanuit haar achtergrond als econoom houdt zij graag bezig met kwantitatieve vraagstukken, data-analyse en het verbinden van kwalitatief en kwantitatief onderzoek.

Gerelateerd nieuws

Van transitie naar koersvastheid: wat tien jaar decentralisatie ons leerde

Tien jaar na de decentralisaties in het sociaal domein blijkt één les boven alles uit te steken: gemeenten met een heldere, doorleefde visie staan sterker in uitvoering, samenwerking en financiële grip.

Zorg & Sociaal

Waar publieke ruimtes verdwijnen, slinkt kansengelijkheid

In een samenleving waarin kansengelijkheid steeds hoger op de agenda staat, is het opvallend hoe weinig aandacht er is voor de fysieke plekken die sociale mobiliteit bevorderen. Bibliotheken verdwijnen, jongerencentra sluiten en scholen fuseren, waardoor mensen steeds verder moeten reizen om gebruik te kunnen maken van essentiële voorzieningen.

Naar een hogere lat voor langdurige ggz-zorg: kwaliteit en veiligheid als randvoorwaarde

De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) luidde recent opnieuw de noodklok: te vaak komen zij kleine zorginstellingen en zelfstandig werkende zorgverleners tegen die niet in staat blijken deskundige en professionele zorg te leveren aan kwetsbare ggz-cliënten binnen de langdurige zorg. Dat brengt risico's met zich mee, zowel voor de kwaliteit van de zorg als voor de veiligheid van patiënten. Deze constatering roept belangrijke vragen op. Hoe worden zij toegelaten tot de Wlz? Welke instrumenten zijn nodig om kwaliteit en veiligheid te borgen? En hoe kunnen recente beleidsontwikkelingen hieraan bijdragen?

Zorg & Sociaal

‘Visie nodig op de toekomst van arbeidsmigratie’

Jarenlang was er nauwelijks oog voor de positie van arbeidsmigranten in Nederland, laat staan beleid. Econome Malgorzata Bos-Karczewska, die onderzoek doet naar EU-arbeidsmigratie in ons land, heeft dat de laatste jaren zien veranderen. Tegelijk ontbreekt een overkoepelende visie op de toekomst van arbeidsmigratie in Nederland. “We moeten van meer naar beter.”

Zorg & Sociaal