Meer gemeenten namen verantwoordelijkheid, er zijn nieuwe locaties geopend, en het gesprek over asielopvang heeft een structureler karakter gekregen. Tegelijkertijd blijft het een zeer gevoelig en gepolariseerd dossier, waarin lokale besturen laveren tussen maatschappelijke onrust, politieke druk en een toenemende behoefte aan duurzame oplossingen.
Gezamenlijk vertrekpunt essentieel
Het is belangrijk om een gezamenlijk uitgangspunt te hebben: welke eisen stellen gemeenten, burgers en het COA met elkaar, en wat is hun kader om te beoordelen wat wel en niet kan? Zo is voor kleine gemeenten een grote opvanglocatie een doorn in het oog en hebben die een sterke voorkeur voor evenredig verdeelde kleinschaliger opvang. Met een nieuwe koers van het COA is er gelukkig ook meer ruimte voor dat laatste . Wanneer de kaders eenmaal duidelijk zijn, kunnen de gemeente en het COA ook gezamenlijk verder zoeken naar een geschikte locatie.
Een belangrijke les voor bestuurders, om te zorgen voor meer draagvlak:
De uitdaging van participatie in het proces
Tijdens het opzetten van een nieuwe asielopvang laten zowel voorstanders en tegenstanders van zich horen. Informatieavonden worden gekaapt, bewoners jagen anderen aan via sociale media, en in het ergste geval zijn er bedreigingen aan het adres van bestuurders. Het gebeurt. Tegelijkertijd is het een illusie dat weerstand volledig te voorkomen is. Protesten zijn soms heftig en goed georganiseerd, maar dat mag nooit leiden tot bestuurlijke stilstand. Veel gemeentebesturen zetten ondanks die protesten door, iets wat veel bewondering verdient en getuigt van moed.
Een les is daarom:
Koppeling met lokale opgaven helpt
In Limburg leidde samenwerking tussen provincie en gemeenten tot innovatieve oplossingen, waaronder een succesvolle doorstroomlocatie. Asielopvang werd daar effectief gekoppeld aan regionale uitdagingen, waarbij asielzoekers structureel worden betrokken bij werk in sectoren met tekorten, zoals zorg en techniek, wat hun integratie en acceptatie versterkt. Dat helpt in het politieke én publieke debat.
Een les om mee te geven:
Flexibiliteit en toekomstvisie onontbeerlijk
Asielopvang hoort geen ad-hocdossier te zijn, hoewel het voor veel gemeenten op dit moment wellicht wel zo voelt. Inmiddels bouwen sommige gemeenten aan locaties die op termijn ook voor andere doelgroepen inzetbaar zijn, bijvoorbeeld statushouders, studenten en spoedzoekers. In deze overbelaste woningmarkt is het zonde om onderkomens te moeten afbreken, dus is flexibiliteit cruciaal. Opvang moet niet alleen voldoen aan de asielbehoefte van vandaag, maar op termijn ook inzetbaar zijn voor andere groepen met woningnood.
De les:
Stap voor stap naar toekomstbestendig opvangsysteem
Kort samengevat zijn de succesfactoren voor het omgaan met polarisatie binnen gemeenten: een gezamenlijk vertrekpunt, vertrouwen, goede participatie, het zien van kansen en het opstellen van een langetermijnvisie. Dat alles vermengd met een vleugje bestuurlijke moed, dat hard nodig is om niet vast te lopen in het mijnenveld van polarisatie. Alle betrokken partijen moeten die moed en daadkracht tonen, maar het is aan bestuurders om hierin het voortouw te nemen.
Het debat over asielopvang is verre van eenvoudig, maar wie goed kijkt, ziet meer dan alleen protest. Met bestuurlijke moed, onderlinge samenwerking en oog voor de lokale dynamiek kan Nederland stap voor stap bouwen aan een toekomstbestendig opvangsysteem.
Over de auteurs
Gerelateerd nieuws
Van transitie naar koersvastheid: wat tien jaar decentralisatie ons leerde
Zorg & Sociaal
Waar publieke ruimtes verdwijnen, slinkt kansengelijkheid
Naar een hogere lat voor langdurige ggz-zorg: kwaliteit en veiligheid als randvoorwaarde
Zorg & Sociaal
‘Visie nodig op de toekomst van arbeidsmigratie’
Zorg & Sociaal